Dat ik een hartvormige baarmoeder heb, maar verder alles in orde is. En dus zit eskimo “Bernard” intussen veilig aan boord.

“Je baarmoeder is hartvormig, maar niet op een uitgesproken manier. Het kan dus geen oorzaak zijn voor de vroege miskramen nu. Je hoeft je hier niet direct zorgen over te maken, binnenin de baarmoeder zelf ziet alles er goed uit. Dat is belangrijker.”

Ik staarde haar aan. Ook al was het dan geen reden voor de drie miskramen, het was toch ook tegelijk weer iets bij op het al lange lijstje van hindernissen. Ik had het dus liever gewoon niet gehad. Ik wilde een normale baarmoeder met een normale vorm waarin onze kleine, lieve wondertje zich op een normale manier in kon nestelen.

Tegelijk bedacht ik me ook hoe mooi het net zou zijn als er ooit een kindje geboren zou mogen worden uit die hartvormige baarmoeder. Want ons kleine, lieve wonder zou zijn start en eerste groeifase door mogen maken in een hartje. Die gedachte troostte me wat. Ook al was het een schrale troost.

De diagnose had ze al gesteld tijdens een hysteroscopie in augustus. Daarbij had ze met een klein cameraatje in mijn baarmoeder gekeken. Ik was tijdens het onderzoek helemaal verdoofd geweest en had er eigenlijk niets van gemerkt of gezien.

Ze praatte verder.

“Alles is verder perfect normaal. Er is een licht afwijkende stollingswaarde, maar na overleg met de hematoloog is het niet nodig om dat verder te behandelen. Dit is dus ook geen oorzaak voor de miskramen. Jullie kunnen dus gewoon opnieuw herstarten.”

Alles was normaal. Niets alarmerend was er gevonden. Ik was ergens wel blij hierom, maar tegelijk frustreerde het me ook wat. Je zoekt altijd naar een reden, een oorzaak, een waarom. En dat antwoord kreeg ik niet. Er was gewoon niets of toch niks dat alle alarmbellen aan deed slaan. En dus was er ook geen plan, geen nieuwe aanpak, geen oplossing.

Tijdens de voorbije weken vertelden drie verschillende artsen ons dat ze het vermoeden hadden dat de embryo’s zich wat te snel innestelen in mijn buik. Dat ook de embryo’s waar iets mis mee was en dat de natuur normaal vanzelf afstoot, zich bij mij innestelen. Dat je dan dit soort miskramen kan krijgen. Dat ze er zeker van waren dat het ons uiteindelijk zou lukken om een gezond en levend kindje op de wereld te zetten als we maar bleven volharden. Dat we moesten blijven geloven in een goede afloop.

Hoe hoopgevend hun woorden ook waren, ik kon enkel maar denken dat we dus nog miskramen mee kunnen maken. Dat we misschien eerst nog meerdere kindjes zullen moeten afgeven voor het dan eindelijk goed zal mogen gaan. Ik stelde me al dat verdriet voor. Iets wat niet moeilijk was, want het zat allemaal nog zo vers in mijn geheugen.

We keken naar elkaar toen al die woorden vielen en dachten net hetzelfde. Hoe hoopgevend het ook allemaal was, er zou misschien eerst nog heel veel verdriet kunnen zijn voor het echte geluk ons leven zou binnen waaien.

Met het lood in de schoenen zijn we dus opnieuw gestart. De medicatie deed opnieuw heel snel zijn werk en wonder boven wonder had ik op reis ook plots mijn maandstonden. Voor de eerste keer in bijna drie jaar had ik mijn maandstonden opnieuw natuurlijk gehad.  Een verrassing van formaat was dat toch wel. Ook al was het waarschijnlijk gewoon een toevalstreffer. Daardoor hadden we dus ook veel sneller dan verwacht de tweede terugplaatsing. De ontdooiing verliep goed en ik kreeg een positief telefoontje dat onze tweede eskimo “Bernard” het gered had. De terugplaatsing verliep heel erg vlot en alles leek weer heel erg veelbelovend. De arts vertelde me wel dat dit eskimootje de minst goede kwaliteit van de vijf had. Maar dat het nog steeds van goede kwaliteit was en we dus nog zeker een goede kans maakten.

Ik luisterde, ik antwoordde op haar lieve vragen over de vorige en misgelopen terugplaatsing. Ik was blij dat ik een nieuwe kans kreeg en toch voelde het voor mij allemaal doffer aan. Emotielozer. De foto van onze kleine eskimo raakte me opnieuw tot in het diepste van mijn hart, dat wel. Want het was en blijft één van onze kleine wondertjes in wording.

Ik vertelde de arts dat ik deze keer geen verwachtingen meer had. Ze zei dat ik hoop moest blijven hebben.

En dat is er gelukkig wel nog. Dat is het belangrijkste. Dat er hoop is en hoop blijft bestaan. Maar ik verwacht niet meer dat het zomaar zal gebeuren of zomaar wel eens zal blijven duren negen maanden lang.

En misschien is dat wel niet slecht. Ik ben tijdens deze wachtweken rustiger dan ooit. Ik weet dat er een grotere kans is dat dit eskimootje het niet zal redden tot aan de bloedname, omdat het al zoveel harder heeft moet vechten dan zijn brusjes in de vriezer. Maar dat is oké. Ik ben in een stadium gekomen dat ik liever een negatieve test heb dan opnieuw een biochemische zwangerschap. Vanaf nu wil ik enkel nog een positieve test als het van het kindje komt dat ook daadwerkelijk geboren zal mogen worden negen maanden later.

Maar misschien, heel misschien zal eskimo “Bernard” ons nog verrassen in de komende weken.

Tot we dat weten, wachten en hopen we stilletjes verder.